Άγουρο τσαμπί σταφύλι ήταν, κι οι πρώτες εικόνες που αντίκριζε ήταν κήποι με λουλούδια. Με λιοπύρι, να σκάει ο τζίτζικας, αλλά και με κρύο, ήταν η βόλτα στο θερμοκήπιο της Ιεράπετρας με τους γονείς του, που έφυγα από το Κατωφύγι Ηρακλείου κι εγκαταστάθηκαν εδώ, για τον επιούσιο.
Αν υπάρχουν «Παιδιά των Λουλουδιών» σήμερα, ο Μιχάλης Βιανιτάκης είναι ένα από αυτά με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Όλη η οικογένεια και ο θείος του ακόμη με την Ανθοκομία ασχολούνται. Δεν διανοήθηκε να κάνει άλλο επάγγελμα, θαρρείς κι ήταν καθορισμένο από τη μοίρα, λαχταρούσε η καρδιά του από πιτσιρίκι, ποιο δρόμο ν’ακολουθήσει.
Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 20-07-2014, σελίδα 33
Αναλυτικότερη πληροφόρηση στο επισυναπτόμενο αρχείο.