Επενδύσεις που αποδίδουν στην αύξηση της παραγωγικότητας

"Η ικανότητα μιας χώρας να βελτιώνει το βιοτικό της επίπεδο με την πάροδο του χρόνου εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την ικανότητά της να αυξάνει την παραγωγή ανά εργαζόμενο". Υπάρχει ένας ενάρετος κύκλος παραγωγικότητας και ανθρώπων: Τα υψηλότερα επίπεδα παραγωγικότητας επιτρέπουν στην κοινωνία να επανεπενδύει στο ανθρώπινο κεφάλαιο (προφανώς, αλλά όχι αποκλειστικά, μέσω υψηλότερων μισθών) και οι έξυπνες επενδύσεις οδηγούν σε υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας.

Δυστυχώς, αυτός ο ενάρετος κύκλος φαίνεται να έχει σπάσει. Η παραγωγικότητα στις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες είναι αναιμική. Στη δεκαετία 2005 και 2015, η παραγωγικότητα της εργασίας στις ΗΠΑ, όπως μετράται με βάση το ΑΕΠ ανά ώρα εργασίας, ήταν μικρότερη από 1% για 7 από τα 10 χρόνια, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Και οι μισθοί στάσιμοι. Φυσικά, η χαμηλή παραγωγικότητα μπορεί να μειώσει τους μισθούς, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες, οι μισθοί δεν αυξήθηκαν τόσο όσο αναμενόταν ακόμη και σε περιόδους ισχυρής οικονομικής αύξησης της παραγωγικότητας. "Για το μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου μισού αιώνα – 84% του χρόνου από το 1966 - ο μέσος μισθός αυξήθηκε πιο αργά από ό,τι προβλεπόταν με βάση την παραγωγικότητα και την αύξηση του πληθωρισμού", ανέφεραν οι New York Times. Κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου, εκείνοι που έχουν αποκομίσει τα οφέλη από την υψηλότερη παραγωγικότητα είναι οι μέτοχοι, όχι οι εργαζόμενοι.

Όλα αυτά θέτουν ένα ερώτημα όπως το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα: Μήπως υποφέρουμε από χαμηλή παραγωγικότητα επειδή υποεπενδύουμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο; Ή μήπως αδυνατούμε να επενδύσουμε σε ανθρώπινο κεφάλαιο επειδή οι διαρθρωτικοί παράγοντες μειώνουν μόνιμα την παραγωγικότητα;

Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:

Επενδύσεις που αποδίδουν στην αύξηση της παραγωγικότητας