Πριν από λίγο καιρό εξήγησα πόσο σημαντικό είναι τα ανώτερα στελέχη μιας εταιρείας να κάνουν ένα διάλειμμα – ή να αφήνουν τα γραφεία τους μία στο τόσο και να κάνουν μια βόλτα στην επιχείρησή τους, από το εργοστάσιο έως το λογιστήριο, για να γνωρίσουν καλύτερα το προσωπικό τους. Ένας φίλος μου, ωστόσο, με έβαλε σε σκέψεις: "Έχεις απόλυτο δίκιο, Richard, ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι καλύτερο να μένουν κλειδωμένοι στα γραφεία τους".Μου είπε για μια πρώην συνεργάτιδά του, διευθύνουσα σύμβουλο, η οποία έκανε συχνά επισκέψεις στο προσωπικό της, αλλά συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα. Έδειχνε να μην μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά την εκτίμησή της για τις προσπάθειες των εργαζομένων. Οπουδήποτε πήγαινε, άφηνε πίσω της αποθαρρυμένους εργαζομένους, επειδή τους επαινούσε με βαριά καρδιά. Όπως οι Ιταλοί συνήθιζαν να δηλώνουν ότι "Τουλάχιστον ο Μουσολίνι έκανε τα τρένα να φεύγουν στην ώρα τους", η προσπάθεια αυτής της CEO να πει σε κάποιον μια καλή κουβέντα ήταν τόσο καχεκτική που καλύτερα να μην την έκανε καθόλου.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: