Στην Ελλάδα έχουμε μια παροιμία που λέει «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Και, όταν το λέμε, βέβαια, υπάρχει συγκεκριμένη δόση ειρωνίας και δυσπιστίας ως προς το βάθος της πραγματικής αλλαγής του Μανωλιού. Βλέπετε, η εικόνα είναι μόνο μια εικόνα. Και, αργά ή γρήγορα, θα αφήσει να φανεί και το αντίκρισμά της σε ουσία. Αν υπάρχει, βέβαια.
Όταν ένας οργανισμός κινητοποιείται να αλλάξει την εικόνα του brand του, υπάρχει προφανώς κάποιος λόγος. Το rebranding, ―ακόμη κι όταν λανθασμένα γίνεται αναφορά σε αυτό εννοώντας μόλις την αλλαγή του λογοτύπου και της οπτικής ταυτότητας―, είναι ένα ακριβό σπορ. Και, όπως κάθετί ακριβό στην επιχειρηματικότητα, δεν αξίζει τον κόπο αν δεν πρόκειται να επιλύσει κάποιο σημαντικό πρόβλημα. Πρόβλημα όπως, για παράδειγμα, η πτώση πωλήσεων, το χάσιμο εμπιστοσύνης της αγοράς, το χάσιμο εδάφους από τον ανταγωνισμό, η αδυναμία επίδειξης κύρους και ηγεσίας, η ένδειξη απαρχαίωσης. Και, όταν συμβαίνουν σοβαρές συνθήκες σας αυτές, επιβάλλεται η ανασύνταξη δυνάμεων. Πριν είναι πια πολύ αργά για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης. Όμως, ταυτόχρονα, επιβάλλεται η ανασύνταξη αυτή να είναι στρατηγική.
Και τι σημαίνει στρατηγική ανασύνταξη στο rebranding;
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: