Θα είμαι ειλικρινής. Μόλις άρχισα να συνειδητοποιώ ακριβώς τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε σαν επιχείρηση με τα μέτρα κατά του κορονοϊού, μια σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό μου. «Δούλευα τόσο καιρό να χτίσω κάτι τόσο καλό και θα μου το διαλύσει τώρα μια γρίπη; Δεν μπορεί.»
Μια τεράστια ανησυχία που έπαιρνε την μορφή ενός παραπόνου για καταστάσεις που δεν ορίζεις. Και μαζί ένα πείσμα που σαν επιχειρηματίας νιώθεις μόνο όταν μια φοβερή κρίση σου χτυπάει την πόρτα και σαν Δαβίδ απέναντι σε έναν γίγαντα Γολιάθ, θέλεις πάση θυσία να κερδίσεις για να κρατήσεις τα κεκτημένα αλλά και να αποδείξεις άλλη μια φορά στο κόσμο ότι μπορείς.Όμως... Σχεδόν δύο μήνες μετά, νιώθω ότι τα καταφέραμε. Και μάλλον θα βγούμε ζωντανοί και δυνατοί από όλο αυτό, εμείς και πολλοί όπως εμείς. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η αυτοβελτίωση και οι άνθρωποι της, όποιες σχετικές υπηρεσίες και αν παρέχουν και με όποιο σχήμα, αντιμετώπισαν και ακόμα αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα - ίσως πιο σοβαρά από πολλούς παραδοσιακούς κλάδους της εκπαίδευσης, της συμβουλευτικής και της ψυχικής υγείας.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Αυτοβελτίωση και κορονοϊός: Πώς το ξεπερνάμε και επιχειρούμε με επιτυχία;