Το 1970, ο ακαδημαϊκός Robert Greenleaf διατύπωσε τη θεωρία του Servant Leader, σε ελεύθερη απόδοση, του «Υπηρέτη-Ηγέτη». Τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον συγκεκριμένο τύπο ηγέτη, είναι πρωτίστως το ενδιαφέρον για τους συνεργάτες του και η ανάπτυξη των ταλέντων κάθε εργαζομένου σε μια επιχείρηση, με γνώμονα το κοινό καλό. Επίσης, η απαξίωση της υλικής αποζημίωσης προς όφελος της δημιουργίας ενός περιβάλλοντος εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι αναπτύσσουν τις ικανότητές τους με ζήλο και ενθουσιασμό.
Ο «Υπηρέτης-Ηγέτης» προσφέρει καθοδήγηση, χτίζει σχέσεις εμπιστοσύνης, σηκώνει τα μανίκια όποτε χρειαστεί για να βοηθήσει στην ολοκλήρωση των εργασιών. Δίνει ο ίδιος το παράδειγμα σε εργαζόμενους κάθε ειδικότητας και επιπέδου. Δημιουργεί φιλικό κλίμα σε κάθε συνεργασία.
Η προτροπή του προς τους συνεργάτες του συνοψίζεται στην αγαπημένη φράση από την «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη: «Φτάσε, όπου δε μπορείς».
Πόσο εφικτό είναι να πετύχει ένας αντίστοιχος Servant Leader στην μέση επιχείρηση της χώρας μας; Πόσο έτοιμοι είναι οι εργαζόμενοι να συνεργασθούν με έναν Προϊστάμενο, Διευθυντή, Πρόεδρο ο οποίος διαφοροποιείται από την εικόνα και τους τρόπους διοίκησης του μέσου άτολμου, εσωστρεφή, τυπολάτρη Manager;
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Το μοντέλο του «Υπηρέτη – Ηγέτη» είναι το μέλλον για τις επιχειρήσεις